Atom bombası

Son birkaç ayda hayatımdaki dalgalanmaları takip etmeyi bıraktım artık. Bir adam sevdim, hem de tüm olmazlarla sevdim. Seviştik, ayrıldık, dost kaldık, güldük, eğlendik... Derken "ben biriyle beraberim" demesiyle gerçek tokat gibi çarptı yüzüme. Kimdim ben? Tanıştığımızdan beri kendime sorduğum bu soruyu son bir kez daha sormalıydım artık. Kimdim ve ne istiyordum.

İçimde atom bombası patlamıştı sanki. Elimi kolumu hissetmiyor, kendimi öldürmek istiyordum. Biliyordum bugünün geleceğini ama neden şimdi? Neden o kız? Neden benim kadar imkansız biri?

Kafamda dönen sorular yüzünden sürekli kusuyordum. Artık vücudum bile isyan etmişti. Sadece sigara içebiliyordum ve içten içe ölüyordum.

Birden baktım ki, hayatımın en büyük saçmalamalarından birini yapıyorum yine. Artık sevgilim olamayacağını biliyordum, onu deli gibi istiyordum, dost kalmalıydık. Şuncacık üç düşünceyi oturtmam gerekiyordu. Düşünüyordum, kusuyordum, sigara içip tekrar düşünüyordum.

Bir sabah uyandığımda canımın yanmadığını anladım. Evet geçmişti. Birini seviyor olabilirdi, ben hala onu seviyor olabilirdim ama bunda bir sorun yoktu. Hayatımda ilk kez başıma gelmiyordu ya, buna da alışırdım.

Yavaş yavaş gülmeye başladım. Onunla arkadaşlığımı düzelttim, kendime yeni arkadaşlar buldum. Güldüm eğlendim. Hayatıma devam ettim

Ama ona sevgilim diyememek hala biraz olsun yakıyor canımı. O kadar da olacak artık.